درمان زخم پای دیابتی با روش های فیزیوتراپی،کفش،کفی و جوراب مخصوص
زخم پا از عوارض شایع دیابت کنترل نشده است که در نتیجهی از بین رفتن بافت پوست و ظاهر شدن لایههای زیرین آن ایجاد میشود. این زخمها بیشتر زیر انگشتان شست پا و قسمت گوشتی کف پا ایجاد میشوند که ممکن است تا استخوان هم پیشرفت کنند.
همه افراد مبتلا به دیابت ممکن است دچار زخم پا و درد پا شوند، ولی مراقبت مناسب از پا میتواند به جلوگیری از این اتفاق کمک کند. درمان زخم پای دیابتی و درد پا بسته به علل آن مختلف است. دربارهی هر گونه درد یا ناراحتی پا با پزشک صحبت کنید تا مطمئن شوید مشکل جدی نیست زیرا که هر زخم آلوده درصورتیکه نادیده گرفته شود ممکن است باعث قطع عضو شود.
عفونت یک عارضه جدی از زخم پا است و نیاز به درمان فوری دارد. همه این عفونتها به یک شیوه مشخص درمان نمیشوند. بافت اطراف زخم ممکن است به آزمایشگاه ارسال شود تا آنتیبیوتیک مناسب برای درمان تعیین شود. اگر متخصصین ما در کلینیک طب فیزیکی و توانبخشی دکتر رئیسالسادات مشکوک به عفونتهای جدی شوند از فرد میخواهند عکسبرداری اشعه ایکس را انجام دهد تا علائم عفونت استخوان در صورت وجود مشاهده شود. چند عامل مهم در درمان مناسب زخم پای دیابتی وجود دارد:
- کاهش فشار بر روی منطقه تحت فشار
- حذف پوست و بافت مرده، به نام دبریدمان
- استفاده از دارو یا پانسمان بر روی زخم
- کنترل قند خون و سایر مشکلات بهداشتی
جهت کسب اطلاعات بیشتر، مشاوره با متخصصین ما یا رزرو نوبت میتوانید با شمارههای ۰۲۱۲۲۱۱۹۹۴۶– ۰۲۱۲۲۱۱۹۹۴۸ تماس حاصل فرمایید.[/alert]
علل
زخمهای دیابتی معمولاً به این دلایل ایجاد میشوند:
- گردش خون ضعیف شکلی از بیماری عروقی است که در آن جریان خون به شکل مؤثر به پا نمیرسد. گردش خون ضعیف همچنین درمان زخم را مشکلتر میکند.
- قند خون بالا (قند خون) سرعت فرایند درمان زخم پا عفونی را کاهش میدهد، بنابراین کنترل قند خون بسیار مهم است.
- تخریب اعصاب در بلندمدت باعث ایجاد زخمهای دیابتی میشود و حتی میتواند به از دست دادن احساس در پاهای شما منجر شود. اعصاب آسیبدیده در ابتدا باعث ایجاد حس درد و خارش میشوند. آسیب عصبی حساسیت فرد به درد پا را کاهش میدهد و منجر به ایجاد جراحت بدون درد و متعاقباً زخم پا شود.
- پاهای صدمهدیده یا زخمی
عوامل خطر
همه افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر زخم پای دیابتی هستند که ممکن است به علل مختلف ایجاد شود. برخی عوامل خطر ابتلا به زخم پا را افزایش میدهد. از جمله:
- کفشهای بیکیفیت یا نامناسب برای پا
- بهداشت ضعیف (عدم شستشوی منظم یا کامل)
- کوتاه کردن نادرست ناخن پا
- مصرف الکل
- بیماریهای چشم ناشی از دیابت
- بیماری قلبی
- بیماری کلیوی
- چاقی
- مصرف دخانیات که باعث جلوگیری از گردش خون مناسب میشود.
زخم پای دیابتی در مردان مسنتر شایعتر است.
علائم
- یکی از اولین علائم زخم پا تخلیه عفونت است که ممکن است جوراب پای دیابتی فرد لکهدار شود یا حتی به کفش ترشح کند.
- تورم غیرمعمول، سوزش، قرمزی، و بوی بد از یک یا هر دو پا نیز علائم اولیه شایع زخم پا هستند.
- بارزترین علامت زخم پا جدی بافت سیاه (به نام اثر زخم) در اطراف زخم است. سیاهی پا به علت عدم وجود جریان خون سالم به منطقه اطراف زخم ایجاد میشود.
- قانقاریا جزئی یا کامل، که اشاره به مرگ بافت به علت عفونت دارد، میتواند در اطراف زخم ظاهر شود. در این شرایط، ترشحات بودار، درد، و بیحسی رخ میدهد.
- علائم زخم پا همیشه آشکار نیست. گاهی اوقات، تا زمانی که زخم عفونی نشده است هیچ علامتی ظاهر نمیشود.
با مشاهدهی هر گونه تغییر در رنگ پوست، بهخصوص زمانی که بافت سیاه میشود یا زمانی که احساس درد در اطراف ناحیه مورد نظر دارید، به پزشکتان مراجعه کنید.
تشخیص
پزشک احتمالاً با استفاده از معیارهای زیر میزان جدی بودن زخم را در مقیاس ۰ تا ۳ شناسایی میکند:
۰: هیچ زخم وجود ندارد اما پا در معرض خطر است.
۱: زخم وجود دارد اما بدون عفونت است .
۲: زخم عمیق است و مفاصل و تاندونها را در معرض قرار میدهد.
۳: وجود زخم گسترده یا آبسه در اثر عفونت
درمان
داروها
پزشک ممکن است آنتیبیوتیکها، ضد پلاکتها، یا داروهای ضد لخته شدن تجویز کند تا زخم را در صورت پیشرفت عفونت درمان کند، حتی اگر این عفونت پس از درمانهای پیشگیرانه و یا ضد فشار ایجاد شده باشد. بسیاری از این آنتیبیوتیکها به استافیلوکوکوس اورئوسها، که بهعنوان باکتری ایجادکننده عفونت است، شناخته شدهاند، یا به استرپتوکوکهای بتا همولیتیک که بهطورمعمول در روده فرد یافت میشود حمله میکنند.
کاهش فشار روی زخم پا
زخم پا تا حدودی به علت فشار بیش از حد بر روی یک بخش از پا ایجاد میشود. پوشیدن کفش خاص، و یا بریس یا قالب و گچهای مخصوص میتواند به این امر کمک کند. ممکن است فرد تا زمانی که زخم درمان شود، به استفاده از صندلی چرخدار یا عصا نیازمند شود. این ابزار فشار روی زخم را کاهش میدهند و بهبود زخم را سرعت میبخشند. افراد باید اطمینان حاصل کنند که کفشهایی که میپوشند فشار زیادی در یک بخش از پا ایجاد نکند.
مراقبت از زخم و پانسمان
پزشک ممکن است انواع مختلف پانسمان را برای درمان زخم استفاده کند.
- پانسمانهای مرطوب و خشک غالباً در ابتدا استفاده میشود. این فرآیند شامل استفاده از یک پانسمان مرطوب روی زخم است. در حالیکه پانسمان خشک میشود قسمتهایی از زخم جذب آن میشود و وقتی پانسمان برداشته میشود، برخی از بافتها با پانسمان جدا میشود.
- پانسمان حاوی دارو
- جایگزینی پوست
پانسمان و پوست نواحی آن را خشک نگه دارید. سعی کنید بافت سالم اطراف زخم بیش از حد مرطوب نباشد زیرا بافتهای سالم را نرم میکند و باعث مشکلات بیشتر پا میشود.
تخلیه زخم
پزشکان میتوانند زخمهای مربوط به پای دیابتی را با تخلیه زخم بردارند. تخلیه زخم به معنی حذف پوست مرده، اشیاء خارجی، یا عفونت است که ممکن است باعث زخم شود. یک راه تخلیه استفاده از یک چاقوی کوچک جراحی و قیچیهای ویژه است.
پلاسمای غنی شده از پلاک(پی آر پی)
استفاده از پلاسمای غنی شده از پلاکت (PRP) یکی از درمانهای جدید برای زخم پای دیابتی است. در دورهی بهبود زخم، فاکتور رشد آزادشده از پلاکت، بر همهی مراحل بهبود زخم تأثیر میگذارد. بنابراین، اختلال عروقی در اطراف زخم پای دیابتی انتقال سلولهای خون و پلاکتها به این منطقه را کاهش میدهد و متعاقباً سرعت درمان پای دیابتی نیز کاهش مییابد. با این حال، پانسمان PRP سطح فاکتورهای رشد را افزایش میدهد و در نتیجه به بهبود زخم سریعتر و بهتر منجر میشود.
درمان سلولهای بنیادی
یک روش نوآورانه برای درمان زخم پای دیابتی شامل استفاده از سلولهای بنیادی به منظور تسریع بهبودی از طریق تحریک رگزایی، تأمین قطعات ساختار خارج سلولی و تولید سیتوکینها و فاکتورهای رشد است.
میکروواس تراپی
میکروواس تراپی درمانی بدون درد و غیرتهاجمی است که با استفاده از امواج الکترومغناطیسی برای کمک به افزایش جریان خون در منطقهی درد و یا منطقه آسیبدیده انجام میشود. افزایش جریان خون باعث تولید اکسیژن و تسریع بهبودی میشود. عروقسازی بخش مهمی از بهبود زخم است و میکرو واس تراپی شکل الکترونیکی میکرو کارنت است که محرک عروق سازی است. میکرو واس تراپی یکی از روش های درمان نوروپاتی دیابتی است.
درمان با اکسیژن پرفشار (HBOT)
درمان با اکسیژن پرفشار با افزایش میزان اکسیژن محلول در پلاسما اکسیژن بافتها را افزایش میدهد و در نتیجه محرکی است برای بهبود زخمهای مزمن دیابتی. اکسیژن برای بهبود زخم ضروری است و نقش مهمی در هر مرحله از بهبود زخم دارد. میزان بهبود زخم مستقیماً به سطح اکسیژن موجود در بافت مربوط میشود؛ ایسکمی زخم شایعترین علت عدم درمان زخم است.
میتوان HBO را بهطور خلاصه اینگونه توصیف کرد؛ استنشاق اکسیژن با دوز بالا که بهصورت سیستمیک از طریق راههای هوایی و خون منتقل میشود و بیمار اکسیژن فشرده در فشار بالاتر از ۱ اتمسفر مطلق را تنفس میکند.
پیشگیری
این روشها میتواند به جلوگیری از مشکلات پای دیابتی کمک کنند:
- شستن روزانه پاها
- کوتاه نگهداشتن ناخن پا، اما نه بیشازحد کوتاه
- خشک و مرطوب نگهداشتن پاها
- تعویض مرتب جورابها
- ملاقات پزشک برای از بین بردن پینهها
- پوشیدن کفش مناسب و اندازه پا
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.