سندروم تونل کارپال علائم و درمان
سندرم تونل کارپال تاکنون شایع‌ترین دلیل آسیب عصب مدیان (عصب مياني) بوده است. تونل کارپال یک فضاي تشریحی از دست است؛ كه از سه طرف توسط استخوان‌های کارپال که یک قوس را تشکیل می‌دهند، و در ناحیه کف دست توسط رباط کارپال عرضی احاطه‌شده است.
[alert type=”custom” close=”false” icon=”fa fa-hand-o-left” color=”#000000″ background_color=”#cac4c4″]
سندروم تونل کارپال علل مختلفی دارد و تشخیص درست علت، به ارائه درمان مناسب آن کمک می‌کند، دکتر رئیس السادات با سال‌ها تجربه در تشخیص و ارائه روش‌های درمانی فیزیوتراپی برای انواع مختلف بیماری‌های مفصلی، بهترین روش درمان سندروم تونل کارپال را به شما ارائه می‌دهد .
[/alert]
عوامل خطر
نقش استفاده شغلي و تفریحی از دست در ايجاد سندرم تونل كارپال همچنان بحث‌برانگیز است. همچنین بر طبق يك نظریه بیمارانی که به‌طور مكرر از دست‌ها و مچ دست خود استفاده می‌کنند، از علائم آگاه‌تر هستند. عوامل خطر عبارت‌اند از:
ژنتیک
- مچ مربعی شکل
- کوتاهی قد
- سابقه خانوادگی
- نوروپاتی (بیماری عصب) موروثی
علل ثانویه
- شکستگی کالیس (شکستگی انتهای پایینی استخوان رادیوس یا زند زبرین)
- آسیب فلکشن (کجی)/ اکستنشن (كشیدگی) مچ دست
- بیماری‌هایی که منجر به تجاوز به فضای تونل کارپال می‌شوند (به‌عنوان‌مثال، آنوریسم، نوروفیبروم، همانژیوم، لیپوم، گانگلیون، گزانتومها و توفوس نقرسی)
- دیابت
- اختلالات تیروئید (به‌طور عمده میکسی ادما (هیپوتیروئیدی پیشرفته))
- یائسگی (ازجمله يائسگي ناشي از عمل جراحي)
- آرتریت التهابی مچ دست
- آکرومگالی
- دیالیز کلیوی
- آمیلوئیدوز
عوامل دیگر
- بارداری
- شیردهی
- فقدان ورزش‌های هوازی
- استفاده از وسايل كمكي درراه رفتن
علائم
سندرم تونل کارپال دارای علائم زیر است:
- گزگز
- كرختي
- درد
در انشعاب عصب مدیان (انگشت شست، انگشت اشاره، و انگشتان وسط، و نیمه داخلی انگشت دوم در کف دست) - که اغلب در شب تشدید می‌شود و موجب بیداری فرد می‌گردد.
- دست مبتلا ممکن است در تلاش برای احیای دوباره در زوایای ناهماهنگ از تخت آویزان شود.
- درد ممکن است مداومت پیدا کرده و به ساعد، آرنج، بازو و حتی به شانه نيز سرایت کند.
در هنگام مشت کردن دست و مقاومت انگشت شست ممکن است ضعف احساس شود. در موارد شديدتر همچنین ممکن است میزانی تحلیل عضلانی در برجستگی کف دست احساس شود.
تشخیص
- تست فالن مثبت: خم کردن مچ دست به مدت ۶۰ ثانیه باعث ایجاد درد یا احساس گزگز در انشعاب عصب مدیان می‌شود.
- تست تینل مثبت: ضربه آرام بر روی عصب مدیان مچ دست باعث ايجاد احساس گزگز دیستال در انشعاب عصب مدیان می‌شود.
- تست فشردگي تونل کارپال مثبت: فشار با انگشت شست بر روی لبه پروگزیمال (مجاور) رباط کارپال ( چین پروگزیمال مچ دست) باعث ايجاد احساس گزگز می‌شود که تا انشعاب عصب مدیان پيشروي كرده و يا در محل اين عصب افزايش مي‌يابد.
در موارد تشخیص مشکوک، و پيش از عمل جراحی، بررسی‌های هدایت عصبی ضروري است. تحقیقات در بیمارانی که مشخصه‌های بالینی آن‌ها شاخص بالایی از سندرم تونل کارپال را به دست می‌دهد، اما به درمان‌هاي اول پاسخ نداده‌اند، مفید است. - الکترونوروگرافی يك بررسي استاندارد طلایی برای سندرم تونل کارپال است. عصب مدیان در مجاورت رباط کارپال تحریک می‌شود و پتانسیل عمل عضله ترکیبی از روی برآمدگی کف دست برداشته می‌شود.
- الکترومیوگرافی. این بررسی در برخی موارد مفید است اما حساسیت آن به‌اندازه الکترونوروگرافی نیست.
- اولتراسونوگرافی. این بررسی به‌عنوان یک آزمایش تائیدی به‌طور فزاینده مورداستفاده قرار مي‌گيرد. نسبتاً ارزان، سریع و غیرتهاجمی است.
- اسکن ام آر آی. این بررسی می‌تواند به‌عنوان جایگزینی برای اولتراسونوگرافی و هنگامی استفاده شود که بررسی‌های الکتروفیزیولوژیک مبهم هستند. سندرم تونل کارپال را می‌توان با توجه به سیگنال T2 عصب و نسبت مسطح بودن در قلاب سطح استخوان چنگکی طبقه‌بندی کرد:
- گروه ۱ – بالا و بیضی‌شکل
- گروه ۲ – بالا و مسطح
- گروه ۳ – پایین و مسطح
درمان
شایان‌ذکر است كه علائم ممکن است در طول مدت شش ماه برطرف شوند. بهبود علائم به‌احتمال‌زیاد در افراد جوان (کمتر از ۳۰ سال سن) در صورت یک‌طرفه و کوتاه‌مدت بودن آن‌ها، و در زنانی که در آن‌ها احتباس مایعات به علت بارداری عامل تسریع است، رخ می‌دهد.
بقیه افراد. به حداقل رساندن فعالیت‌هایی که موجب تشدید علائم می‌گردد، توصيه می‌شود.
آتل. شواهد اندکی دال بر مؤثر بودن استفاده از آتل در شب نسبت به عدم درمان در کوتاه‌مدت وجود دارد، اما شواهد كافي در مورد اثربخشی و ایمنی یک نوع آتل بر دیگر آتل‌ها و یا برتری آتل بر دیگر مداخلات غیر جراحی سندرم تونل کارپال در دست نمي‌باشد. بااین‌حال، آتل‌ها اغلب برای بسیاری از بیماران مفید هستند.
داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی . هیچ داده‌ای مبنی بر تائید برتری داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی بر پلاسیبو (داروی کاذب یا بی‌اثر) در درمان سندرم تونل کارپال وجود ندارد. بااین‌حال، در صورت عدم وجود موارد منع مصرف، مصرف آزمايشي داروهای غیراستروئیدی ضدالتهابی ممکن است مناسب و مفید باشد.
کورتیکواستروئیدها. تزریق‌های استروئید موضعی به‌طور گسترده برای اهداف تشخیصی و درمانی در مدیریت سندرم تونل کارپال استفاده می‌شوند.
جراحی. درمان جراحی شامل آزادسازی عصب از طریق برش رباط کارپال عرضي است. این کار را می‌توان با روش باز و یا آندوسکوپی انجام داد.
اگرچه جراحی معمولاً نتایج خوب به همراه دارد، اما دارای معایبی نیز می‌باشد، که عمدتاً درد هنگام عمل، ضعف دست، و عوارض ناشی از عمل جراحی را دربرمی گيرد.
روش باز و روش آندوسکوپی برای آزادسازی تونل کارپال تقریباً به یک اندازه در تسکین علائم و بهبود وضعیت عملکردی مؤثر هستند. بازگشت به کار پس جراحی آندوسکوپی سریع‌تر و به‌طور متوسط حدود هشت روز است.
آزادسازی تونل کارپال هدایت‌شده از طریق سونوگرافی. آزادسازی تونل کارپال هدایت‌شده از طریق سونوگرافی یک تکنیک نسبتاً جدید است که موجب حفظ آناتومی سطحی و کاهش آسیب روش جراحی می‌شود.
درمان‌های توان‌بخشی متعدد بعد از عمل جراحی وجود دارند. این درمان‌ها عبارت‌اند از ثابت سازی با استفاده از یک ارتز (بست ارتوپدی) مچ دست، باندپیچی، تمرینات ورزشی، سرمادرمانی کنترل‌شده، یخ درمانی، توان‌بخشی چندوجهی دست، لیزر درمانی، عوامل فیزیکی الکتریکی، حساسیت‌زدایی اسکار و آرنیکا (گل‌های خشک‌شده گياهي بنام آرنيکامونتانا که عصاره الکلي يا تنتور آن را به‌عنوان محرک پوست بکار می‌برند). بااین‌حال، شواهد موجود دال بر اثربخشی این درمان‌ها محدود و ،به‌طورکلی، داراي كيفيت پايين هستند. افرادی که تحت عمل جراحی سندرم تونل کارپال قرارگرفته‌اند، باید از محدودیت شواهد اثربخشی مداخلات توان‌بخشی پس از عمل آگاه شوند. تصمیم‌گیری در مورد دریافت توان‌بخشی پس از عمل جراحی سندرم تونل کارپال باید بر مبنای تشخيص طبیب بالینی، اولویت‌های بیمار و محیط توان‌بخشی قرار داشته باشد.
پس از عمل جراحی، شواهدی از بازگشت بیماران به فعالیت‌های کاری و انجام فعالیت‌های متعادل۱۲ روز پس از عمل و انجام فعالیت‌های کامل ۱۹ روز پس از عمل جراحی وجود دارد.
درمان‌های دیگر
شواهدی دال بر اثربخشي طب سوزنی در بهبود علائم، قدرت مشت کردن و عملکرد الکتروفیزیولوژیک وجود دارد. فیزیوتراپی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
کشش مچ دست برای کمک به افزایش جریان خون، و درنتیجه تسریع بهبودی.
تمرینات ساده، از قبیل خم کردن مچ دست، بالا بردن و فلکشن مچ دست، برای کمک به بهبود قدرت و انعطاف‌پذیری بیمار.
تمرینات مالش عصب برای بهبود تحرک عصب مدیان.
بااین‌حال، برخی از تمرینات ورزشی ممکن است علائم بیمار را تشدید کند.
شواهد محدود و بسیار کم کیفیتی دال بر اثربخشی مجموعه متنوع تمرینات ورزشی و مداخلات تحرک برای سندرم تونل کارپال وجود دارد.
تنها شواهد باکیفیت پایین از داده‌های بسیار محدود حاکی از آن است که اولتراسوند درمانی ممکن است در بهبود علائم کوتاه‌مدت یا بلندمدت افراد مبتلابه سندرم تونل کارپال مؤثرتر از استفاده از پلاسیبو باشد.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.